Dag 3. Onverwachts

Dingen die we niet gaan doen op vakantie: naar een all-in resort met zo’n bandje en Carlijn in een spannende achtbaan krijgen. Het zijn zo van die vooroordelen die wij over vakantie vieren hebben. En toch lag ik vandaag in een achtbaan (ja, liggen!), met Carlijn naast me die schaterde dat ze nog een keer wilde, terwijl er aan mijn rechterarm een all you can eat bandje pronkte…

Dat bandje was overigens een goed plan. Bij het al vast aanschaffen van de kaartjes, gisteren bij de conciërge van het hotel, bood ze ons een deal aan, waarbij de parkeerkosten en de hele dag eten/drinken in begrepen waren bij de entree. Omdat het hier in de parken niet de bedoeling is dat je zelf je gesmeerde boterhammen meeneemt,  leek het ons een redelijk alternatief. En dat was het. Flesjes koud water halen wanneer we willen, vaak 'even 4 cookies halen' en we hebben 2 redelijke maaltijden op.

Maar laten we eerlijk zijn, eten is natuurlijk niet de reden waarom je Sea World bezoekt. Dat zijn de dolfijnen. Waarbij er in de dolfijnen show onverwachts papegaaien en mensen (aan kettingen, op een grote schommel) meededen. En vanzelfsprekend de orka’s die ons nog steeds weten te imponeren en een zeehondenshow met een zeehond die niet mee wilde werken en daarom onverwachts nog leuker was.

Sea World is echter ook een pretpark, met 2 knallers van achtbanen; Kraken en Manta. Kraken bezochten we vanmorgen als eerste, eigenlijk bij toeval omdat het er nog rustig was. Vergeet de Python in de Efteling: Bij Kraken ga je zitten, waarna de bodem onder je voeten verdwijnt. Het resultaat: boven je zie je niets, en dat is een best raar gezicht. Doordat het naar binnen lopen bij de achtbaan zonder vertraging ging, had Carlijn niet veel tijd om na te denken of ze het eng vond. Misschien maar goed ook, want uiteindelijk was zij diegene die schaterend uitstapte en gilde dat ze nog een keer wilde. Wat we dan ook maar meteen deden.

Manta is de andere achtbaan in Sea World. En die is met niets te vergelijken: je hangt erin. Eerst ga je zitten, dan kantelen de stoelen waardoor je op je buik hangt in je harnas. Gevolg is dat de rit een totaal andere beleving is omdat je in een looping ineens op je rug ligt, in een lus met je hoofd vooruit ondersteboven gaat en uiteindelijk niet meer weet wat je gebeurt.  Waarschijnlijk kun je niets met deze uitleg (kijk gerust op YouTube om het te snappen), maar het was in elk geval nogal enerverend. Dat hinderde niet, want het eerste wat we hoorden uit Carlijns mond was “nog een keer”.

Uiteindelijk hebben we zo een hele dag goed door weten te brengen, om hem zojuist af te sluiten in het zwembad. Waar Carlijn zich voor de laatste maal volkomen onverwachts als een waterrat ontpopt. We zijn benieuwd wat morgen voor verrassingen heeft. Ik zag Carlijn al loeren op de kaart van Island of Adventures welke achtbanen er daar zijn...