Dag 17. Zo'n grote vuurpijl jonguh

Noem mij bijgelovig en ik geef je meteen gelijk. Heb je ook meteen je reden waarom ik de blog met deze titel pas schrijf nu ik thuis ben:)

Die grote vuurpijl had natuurlijk weinig te maken met vliegen en alles met de plek waar we overnachtten. Cocoa beach ligt nl naast Kennedy Space Center, en daar vertrok vanmorgen een raket. Dat leverde om kwart voor negen al een vol strand op, van mensen met telefoons (om op de website van nasa te zien of de raket echt vertrok) tot een paar die-hards, gewapend met verrekijker en nasa t-shirt. En dan maar staren. Het schier eiland is nl relatief groot, en we hadden geen idee waar we moesten kijken. Na de lancering wisten we dat natuurlijk wel: veel westelijker dan we dachten.
Wat we van de lancering zagen? Inderdaad veel vuur. En door het wolkendek vervolgens 4 seconden een raket, even niets en toen weer 2 seconden dezelfde vuurpijl. Met als meest indrukwekkende, 3 minuten later het geluid. Waarbij wij, zelfs op die afstand, bijna om werden geblazen.

Na dit staaltje techniek kon iedereen weer naar binnen, en hadden de kinderen nog een top moment; die kregen een les in branding surfen. Dat leer je misschien niet goed in een uur, maar met een docent die er zin in heeft en je na 5 minuten al mee het water in neemt, komt dat wel goed. Zeker als hij je dan ook nog regelmatig een zetje richting de goede golf geeft. Resultaat: van de ongeveer 150 foto's zullen er vast een stuk of 5 staan waarop het betreffende kind op een surfplank een golf pakt. En 2 stralende kinderen na afloop, erg trots en blij op wat ze gedaan hadden.

De rest van de dag stond in het trekken van de terug reis. Alles in de koffer proberen te krijgen (proppend lukt alles), nog een keer het zout van de huid af spoelen, nog een broodje subway en vooruit, nog een keer Publix voor snaai voer in het vliegtuig. En kokos m&m's!

Zo voorspoedig ging ook de rest van de terugreis. Zelfs het onweer dat nog even precies boven de luchthaven losbarstte leverde geen vertraging op. Met een korte stop om de passagiers in Miami op te halen werd het tijd om terug te vliegen. In 1 stuk, zonder vuurpijlen!

Dag 16. Waar we we uiteindelijk in zee eindigen.

Het regende deze ochtend. En dat maakte het afscheid van het relaxte Duck Key net wat makkelijker. Dus na een snel ontbijt, gevolgd door efficiënt alles in de auto gooien, konden we op weg voor de langste reisdag van deze vakantie: helemaal door naar Cocoa Beach.

En ach, wat kun je melden van zo'n 300 mijl rijden? Dat het lang is? Dat spreekt voor zich. Dat de kinderen zich gedroegen? Niet gek, als je ze toestaat om met de diverse elektronische voorzieningen te spelen (telefoon, iPod). Dat het regende? Nogal. Volgens de tankbediende zelfs meer dan normaal in een 'wet season'. Dat het voorspoedig ging? Zeker. Kwestie van goed luisteren naar 'tante Sygic' en je komt er vanzelf.

De bestemming van vandaag was dus Cocoa Beach. Een badplaats aan de Atlantische Oceaan. En daar zijn we ook echt 'geland'. Allereerst alle rotzooi uit de auto gehaald, inclusief stekkertjes, nog rondslingerende slippers en ander spul. Het moet tenslotte morgen allemaal in de bagage gepropt worden. Daarna snel badkleding aan en op naar het strand. Om ons daar een uur in en rond de zee te vermaken.
Overigens vond ik het strand, als ik eerlijk ben, beter en leuker dan dat van Miami Beach. Minder 'hip en happening' en meer een gezellig familiestrand. Waar de kinderen morgenvroeg een surfles gaan volgen, terwijl wij om 9 uur de lancering van een Atlas raket kunnen bekijken. Inderdaad, nog steeds vanaf het strand.

Maar dat is voor morgen. Vandaag sloten we de laatste volledige dag in Florida af met een steak bij Outback steakhouse, gevolgd door een supertoetje. Tijd om uit te buiken op de hotelkamer.

PS: @Opa & Oma, kunnen we zo de boodschappen doorgeven;-)? Het is de bedoeling dat we morgen naar huis vliegen, en het zou fijn zijn als we daar 1 brood, met halvarine, kaas en melk vinden;-)

Dag 15. Niets

Aan het einde van de vakantie zijn we vaak aan vakantie toe. Na een druk jaar waarin we bezig zijn geweest met werk, klussen (aan huis en tuin), huishouden en overgaan hebben we de afgelopen 2 weken alle mogelijke activiteiten ingehaald. We hebben meer gezwommen/gewandeld en pretparken bezocht dan in het hele jaar ervoor, en elke vakantie komt er een moment waarop we dat merken.

Dat was dus vandaag. En gelukkig, in de route hadden we daar ook rekening mee gehouden. Het was een beetje onwennig, maar we hebben uiteindelijk vandaag daarom een echte 'resortdag' gehouden. Die natuurlijk begint met uitslapen en op het gemak ontbijten. Om vervolgens de eerste wandeling richting zwembad te maken. In de regen weliswaar, maar dat maakt hier niet veel verschil: nat word je toch in een zwembad, en het blijft warm.

Na de lunch (heel hard werken om de boterhammen op te eten) tijd voor een ander zwembad. Maar niet nadat we de dolfijnen (die hier in het resort in een natuurbad leven, en waar je betaald mee kunt knuffelen) te hebben bewonderd. Knuffelen lieten we aan anderen over, dat werd ons iets te kostbaar. Wel hebben we gebruik gemaakt van het Starbucks loket op het resort. Niet alleen voor mijn koffie, maar zeker ook om Bart te laten genieten van ... warme chocolademelk. Het is tenslotte nog net geen 30 graden, en daar hoort hot chocolate bij.
Van het ene zwembad hopten we naar het zwembad bij het huisje. Vervoerd met de tram van het resort, om er zeker van te zijn dat we niet al te moe zouden worden. Het zwemmen hebben we tenslotte afgesloten met zelf gekookt eten. Genoeg activiteit voor de dag: tijd om af te sluiten met thee & kokos M&M's.

Dag 14. Het meest zuidelijke puntje van de reis

Per ongeluk had Bart gisteren gesuggereerd dat Key West een mooie plek leek voor een jetski tocht. Stom, want net zoals hij dat in Clearwater voorstelde, betekende dat ook hier dat het vanmorgen erg hard regende. Dan is er geen betere manier om de ochtend te besteden dan met uitslapen en een ontbijtje met verse aardbeien en broodjes. Gelukkig is de uitchecktijd hier 12 uur, waardoor we ook ruim de tijd hadden om na het ontbijt onze spullen te pakken, uit te checken, spullen in de auto te doen, terug naar de incheckbalie te rennen om de sleutel terug te vragen, naar de kamer rennen, en de handdoeken uit de kast te halen.

Tijd om Key West overdag te gaan verkennen. Daar waren we niet de enige. Er bleken 2 grote cruise boten in de haven te liggen, waarvan de opvarenden ook door Key West trokken. Met als verschil dat zij braaf achter een gids met een doel aan liepen, en wij vooral door de stad gezworven hebben. Inclusief een lunchpauze bij Hard Rock Cafe, want dat blijkt toch wel een van onze favoriete restaurants in Florida te zijn.
De afsluiting van de wandeling kwam natuurlijk bij 'the Southern most point'. Een grote kegel op het zuidelijkste puntje van Key West, waarop aangegeven staat dat dit het meest zuidelijke puntje is. Waar een rij voor staat van mensen die op de foto willen met die kegel. Met mensen er omheen (zoals wij) die een foto maken van de rij van mensen die een foto met de kegel willen maken.

Busje tijd! En dan de bus van het hotel, wel te verstaan. Het was weer even dringen om mee te mogen, maar het is ons gelukt. Zodat we 10 minuten later onderweg konden naar de volgende stop: Duck Key. Maar niet voor we een tussenstop hadden gemaakt bij onze inmiddels favoriete supermarkt: de Publix. Waar een apotheker ons geholpen heeft om een goede aftersun te vinden, ze echt lekker vers brood verkopen (want na zo'n volle lunch bij Hard Rock Cafe had niemand meer zin in een echt diner...) en we onze ogen uitkeken naar bv het hondenbot dat ze verkopen. Maatje Deense Dog, als je het mij vraagt.

Uiteindelijk zijn we aangekomen in Hawk Cay Resort. En nee, je hoort ons niet klagen. Je hoort ons hooguit genieten van de ruime kamers, de wasmachine en... de kokos M&M's die we vandaag gekocht hebben.

Dag 13. Toch nog verbrand

Toen om 9 uur de dame van housekeeping al voor de deur stond, was ze nog iets te vroeg: er lag nog net iets te veel rotzooi van ons verspreid over de kamer. 10 minuten later kon ze echter al weer haar gang gaan, omdat wij in de auto onderweg naar Key West zaten.

Bij het uitzoeken van de route hadden we gisteren gekozen voor de route die er het meest simpel uit zag. Niet helemaal doordacht: de 1 bleek een weg te zijn die door Miami liep, met stoplichten om de 2 a 3 km, en heel veeel autowinkels. Die begonnen met een Porsche, maar eindigden met een of ander sloopbedrijf. Uiteindelijk leidde deze versie van de 1 ons echter toch naar Key Largo, waar we de eerste stop van de dag gepland hadden: John Pennekamp state park.

Misschien was het maar goed ook, dat we de langzame route gekozen hadden. Daardoor hadden we bij het visitor office weinig tijd om na te denken of we wel allemaal wilden snorkelen. Lees: ik heb niet bedacht dat het snorkelen met manatees misschien al  spannend genoeg was en ben gewoon gehaast de boot opgegaan.

En weer afgegaan. Met een snorkelmasker op en flippers aan mijn voeten. Het leverde prachtige plaatjes op van koraalrif, vissen (baracuda's! felgekleurde streepvisjes! mooi gekleurde roodbuikvisjes!) en een schilpad. Al hebben alleen de mannen die laatste gezien, en stonden Carlijn op dat moment net even bij te komen op de boot.

De rest van de reis was eigenlijk een tikje langdradig. Er komt na 80 mijl over de Keys rijden nou eenmaal een moment dat je wel genoeg bruggen en eilanden hebt gezien. Dan is het fijn om bij je hotel aan te komen, je auto te kunnen parkeren en met een busje naar de hot spot van Key West te kunnen rijden om de zonsondergang te zien. Al constateerde ik daar al snel dat het prachtig is wat de artiesten doen met vuur, maar dat ik toch eigenlijk het meeste brandgevoel op mijn eigen rug voel. Volgende keer toch maar insmeren voor het snorkelen...

Dag 12. Van 18 naar 0 en dan terug

Na een onrustige nacht (de muggenbulten blijven nog even irriteren), hebben we vandaag goed uitgeslapen. Tijd om Miami een nieuwe kans te geven om ons te bekoren. Dat de straten opgedroogd waren, hielp daar zeker bij. De kop cappuccino met een extra shot expresso bij Starbucks ongetwijfeld ook, want met het de juiste portie cafeïne in het lijf, kon ik de wandeling weer aan.

En wandelen, dat hebben we gedaan. Ons hotel ligt tussen de 18e en 19e straat, en we hebben het hele stuk naar het begin gelopen. Langs, onder andere, een sportpark midden in de stad én een skatewinkel. Kon Jasper eindelijk zijn nieuwe favoriete sokken kopen. Om ze vervolgens de hele dag  (en nacht en nog een dag) te dragen. De route leidde uiteindelijk naar het strand. Niet zo maar een strand, maar een hippe hotspot, voorzien van loungemuziek en veel mooie mensen. Vanaf dit 'Bloemendaal aan de Florida kust' voerde de route weer terug.

Hadden we op de heenweg al veel van de art-deco gebouwen van Miami gezien, op de terugweg waren dat er nog meer. Plus een aantal mooie auto's (3 Ferrari 's in 5 minuten), volgens de heren mooie vrouwen, volgens de vrouwen mooi gebouwde mannen en 2 drag queens. Ocean Drive is inderdaad precies wat de reisgidsen zeggen: de plek om te kijken en bekeken te worden.

Maar goed dat we in het zwembad van het eigen hotel konden afkoelen van de hitte van de Miami straten. Ook de regen die viel toen we gingen eten (bij Maxxim - ook een hippe plek) droeg daar aan bij. Weer een topdag afgesloten met natte straten.

Dag 11. Langs de alligators naar de sloten van Miami

Na 2 nachten Naples, werd het tijd om weer verder te gaan. Miami was onze volgende stad. En omdat Shark Valley op de route ligt, was het plan om daar te stoppen en ons met het trammetje door de Everglades te laten rijden. Gelukkig keken we nog even op internet, want de tram bleek al om 11 uur te vertrekken. Jammer: geen uitslapen voor ons deze zaterdagochtend, maar op tijd op pad zodat we snel bij de eerste tussenstop kunnen raken.

En omdat we steeds beter worden in het snel inpakken, waren we inderdaad al voor 9 uur op pad. Om vervolgens rond half 11 het parkeerterrein op te rijden. Kaartjes kopen, Anti-muggenspray spuiten (veel, heel veel anti-muggenspray spuiten) en het treintje kan vertrekken. De muggen hebben we nu wel goed van ons af gehouden, maar in ruil daarvoor zagen we wel een groot aantal alligators en vogels. Zelfs een paar schilpadden en vooruit, toch een paar insecten. Al zal onze DEET overdosis vast geholpen hebben om ook die libelles buiten ons bereik te houden.

Na de gebruikelijke picknick, werd het tijd om Miami te gaan zoeken. Dankzij Sygic lukte dat vrij eenvoudig. Maar wat is het er druk. De smalle straten, vele bezoekers en indrukken overweldigden ons zo veel, dat we eigenlijk niet veel meer gedaan hebben dan zwemmen in het zwembad en bijkomen van de rit. Oh, en eten natuurlijk. Wat nog behoorlijk avontuurlijk was, aangezien de regen complete sloten maakte van de straten van Miami. Zonder alligators gelukkig.

Dag 10. Hoe een dag zonder plan een top dag wordt

Vanaf het zwembad bij het hotel, met de telefoon, je blog bij werken. Dat is pas 2013! 

Maar goed, terug naar eerder vandaag. We hadden geen plan, maar een idee om misschien iets met een airboat in de Everglades te gaan doen. Omdat er veel bedrijven zijn die dit aanbieden besloten we de gok te nemen en naar Everglades city te rijden. De eerste bood slechts tochten van een half uur. Zijn buurman, captain doug bood een heel uur. Maar wel snel instappen, want er was regen en kans op onweer.

Over de tocht zijn we snel klaar, die was gaaf. Zowel het stuk waar we met een rotgang door het mangrove bos vlogen, als toen we wasbeertjes, krokodillen en pelikanen zagen: de glimlach was breed. Na afloop konden de kinderen met een krokodil op de foto. Veilig? Weet ik niet. Het feit dat de man die de krokodil vast had maar een arm had, hielp niet...

Het was nog vroeg toen we terug kwamen, tijd voor een 'boardwalk' wandeling. De eerste was zo'n 100 meter lang. De tweede was een stuk langer en liep langs een echt stuk oerwoud. Inclusief de inheemse bevolking: een grote zwerm muggen. Ach, dat bracht wat extra beweging bij het wandelen om der gasten van je lijf te houden.

De laatste stop van de dag was Marco eiland. En hoewel het nogal lastig was om een plek te vinden om het stand op te komen, bleek tigertailbeach precies te zijn wat we wilden: parkeer plek, bijna leeg strand, warm water, supboard voor Jasper, kajak voor Bart en Carlijn en voor mij.... Een stoel.

De afsluiting van de dag was eigenlijk net zo goed; lekker brood bij de publix halen, goede burger bij een onooglijk maar super goede tent hier aan de overkant van de weg en nu dus aan het zwembad. Waar ik gewoon weer in een luie stoel lig...

Dag 9. Begon met nog veel meer water

Het is natuurlijk vragen om problemen, als je je stad Clearwater noemt. In die zin: dan kun je regen verwachten. En die was er vanmorgen: we begonnen de dag met stromend water over de straten van Clearwater. Niet helemaal de bedoeling, en Bart was dan ook erg teleurgesteld dat zijn jetskiplan letterlijk in het water viel.

Voor ons was het minder erg, want het gaf ons een reden om eindelijk een keer ontbijt op bed te bestellen. Voor de goede orde: op dat moment was het tien uur, want tot die tijd waren de regen en het tijdelijk uitvallen van de stroom een goede reden om nog even om te draaien. Na het ontbijt (pannekoeken! Gebakken eieren met spek!) werd het tijd om dan toch maar Clearwater te verlaten. Hoewel ik allerlei mogelijkheden had uitgezocht, kozen we voor de optie die we gisterenavond bedachten: shoppen!

Er was nl nog een mall, vergelijkbaar met die van zondag, op de route tussen Clearwater en Naples. Waar we, met een haast militaire snelheid, prima geslaagd zijn voor een zwembroek (Jasper), ingewikkeldetrui-vouwding (Reggie), korte broek (Bart) en een nieuwe riem. Waar Carlijn dan meteen een hele broek en 3 tshirts bij kreeg.

Na nog snel eten bij het foodcourt, werd het tijd om de reis te vervolgen. We zagen hoe het weer opklaarde, we zagen hoe lang een Amerikaanse highway duurt, we zagen een paar politie auto’s, we deden eens een plas en uiteindelijk, rond half zes stuurde tante Sygic ons keurig naar het hotel. (Voor degenen onder ons die er nog nooit van gehoorde hebben: Sygic is een routeplanner op de telefoon. Erg handig, want ze gebruikt geen data, maar weet op de meter nauwkeurig aan te geven waar je bent obv GPS signaal. Het enige nadeel: het is een vrouwenstem. Dus eindigen we wel eens met een ‘hou nou eens je mond, we willen hier alleen maar even een plas doen’ snauw richting telefoon. Die dan niets terugzegt…)

De dag van morgen is nu nog een beetje onzeker. We overwegen Everglades city, om daar een airboat tour te doen, maar dat zou zo nog maar eens kunnen veranderen. Al was het maar omdat we niet zo veel van vooruit plannen houden en het weer op dit moment nog wat onbestendig lijkt. Maar is dat niet elke dag zo in Florida?

Dag 8. Helder bron/ ClearWater

Half 7 ging de wekker vanmorgen. Dat was echt erg vroeg, waardoor we allemaal met een duf hoofd aan het ontbijt zaten. In bikini/zwembroek, zodat we om half 8 in de diveshop van het hotel lekker makkelijk een wetsuit konden aantrekken. Nou is makkelijk anders, want zo’n pak aantrekken is toch net of je een biefstuk in een worstjesvelletje probeert te stoppen. Waarbij sommige van ons een iets groter stuk vlees zijn.

Enfin, volledig ingepakt konden we dan uiteindelijk de waarschuwingsvideo kijken. Vol met stichtelijke waarschuwingen die nou eenmaal onontkoombaar zijn als je met een Amerikaans bedrijf op pad gaat. Afgemaakt door nog wat veiligheidsinstructies door de kapitein toen we eenmaal op de boot zaten voelden we ons volkomen veilig om te gaan. En vooral heel warm, want een wetsuit is gemaakt om in het water te dragen.

Om de clou al meteen te verklappen en 3 uur speuren over het water, met een klein proefduikje in een bron over te slaan: ja we hebben met een manatee gesnorkeld. Na lang zoeken (de kapitein begon steeds luidruchtiger aan de manatees te vragen of ze kwamen bovendrijven) en 1 (alleen door mijzelf en de kapitein) snuitje boven water lag er dan 1 in een zijkanaal. Ze/hij kwam ons even bekijken en ging rustig verder. Dat betekende dat wij het water in konden om hem vanaf/in het water te bewonderen. Doordat hij bij Bart onder de benen doorzwom, raakte het beest hem zelfs per ongeluk aan.

Maar voordat we het ultieme doel van die dag zagen, werden we ook nog getrakteerd op een spetterende dolfijn (jagend op vis), alligators (vrij zeldzaam in dat gebied), wasbeertjes (met zijn tweeën op strooptocht)  en vliegende vissen. Plus de nodige vogels. Toch… pas toen we met de manatee gezwommen hadden, was de kapitein blij en opgetogen en hadden wij het gevoel het doel van de dag behaald te hebben.

Toch was het nog maar half 12. Dat betekende snel douchen, omkleden en inpakken zodat we weer op tijd in de auto naar Clearwater zaten. Daar liggen we dan nu weer op de hotelkamer. Tikje roezig allemaal, omdat we meteen na aankomst op het strand zijn geploft en er pas een uur geleden (half 9 lokale tijd) vanaf zijn gekomen. Precies op tijd om vanaf het balkon het onweer, dat nu boven Tampa losbarst, te zien. Hopelijk is dat morgen weer weg, want dan rijden we door naar Naples.

Dag 7. Kneuterig

Vandaag begon het echte rondreis gedeelte van deze reis. Na 5 volle dagen plezier in en om Orlando, zetten we vanmorgen koers richting Crystal River. Met als eerste stop: Homosassa Springs, een nationaal park (state park), waar Manatees te zien zijn. Manatees zijn de lompe beesten die net zo veel taille omtrek hebben als ze lang zijn, per dag een tiende van hun gewicht in groente eten (wie zegt dat vegetariërs niet dik kunnen zijn) en er vooral lomp maar schattig uit zien.

De stop bij het state park was een verademing na alle drukte, hectiek en shows van de afgelopen dagen. Kneuterig was dan ook het eerste woord dat in ons op kwam, al doen we ze daarmee eigenlijk te kort. Wij en, mijn inschatting, niet meer dan 100 andere bezoekers konden wandelen over rustige paden, waar we ´echte Florida beesten en 1 nijlpaard´ zagen. De park medewerkers waren op leeftijd en vooral heel erg begaan met hun beesten, waar ze over vertelden in de diverse praatjes. Vanzelfsprekend vonden ze ‘hun beest’ (of dat nou een manatee, slang, krokodil of nijlpaard was) het liefste en mooiste dier van het park. En vroegen ze aan ons om ons afval op te ruimen, zodat deze prachtige beesten kunnen doorleven. Ik heb, in een aanval van braafheid, maar spontaan het  blikje Sprite dat bij een beeld was geparkeerd door iemand anders, maar even opgeruimd.

Nadat we meer dan 3 uur hadden doorgebracht in dit park werd het tijd om op zoek te gaan naar ons hotel, de Plantation on Crystal River. Dat ons zeker niet teleur stelde: een mooi groot zwembad, ruime en lichte kamers en een airco die minimaal 4 keer zo stil was als die in het vorige hotel. Wat een mooi hotel, in deze rust kunnen we mooi een nacht bijkomen.

Hoewel, rust… Crystal River is bekend vanwege de bronnen (‘the three springs’), waar met name manatees zitten. Hoewel Bart zich lang verzet heeft tegen het idee van zwemmen met beesten, is hij uiteindelijk toch overstag gegaan. Zodat we morgen weer om half zeven aan het ontbijt zitten, zodat we om half 8 op pad kunnen om te snorkelen met manatees. Dat wordt toch zwemmen met beesten, voordat we verder gaan naar het volgende hotel.

Dag 6. Magisch!

De kaartjes lagen al 5 dagen in het kastje in het appartement: vandaag was het tijd voor Magic Kingdom. Voor de niet-ingewijden: hét Disney park van Disney world aan deze kant van Amerika. En magisch, dat was het.

Dat begint al met het vervoer: je rijdt snel en efficiënt een parkeerplaats op, stapt over op een tram en daarna een boot en hee…. Daar is het kasteel van Doornroosje al. Datzelfde kasteel dat je aan het begin van alle Disney films ziet en waarom heen alle attracties liggen. Ook ’s avonds laat gaat het net zo snel: zo loop je nog voetje voor voetje door MainStreet in het park, zo zit je in een monorail, het trammetje en ben je al weer in je eigen auto op weg naar huis. 

Magisch was ook het gebruik van de fast pass. Simpel een kwestie van je toegangspas in de automaat, en je krijgt een tijdspanne waarin je de attractie kunt bezoeken. Waarbij je zo langs alle wachtrijen loopt. Op deze manier hebben we heel wat attracties kunnen doen vandaag, inclusief buzz lightyear (waarbij Carlijn won met schieten), Splash mountain (jaja, weer nat) en thunder mountain. Afgewisseld met een paar mooie shows (zoals Monsters Inc. Laugh Floor, waarbij er op een mooie manier gebruik wordt gemaakt van moderne techniek in tekenfilms), hebben we ons prima vermaakt.

Ook alle prinsen en prinsessen in het park waren magisch. Je ziet ze tijdens de parade, als ze rond worden gereden in praalwagens. Maar ook tussendoor, als er heel veel mensen in de rij staan om ze een handje te geven. En gedurende de dag zie je er steeds meer: kleine meisjes kunnen zich in het kasteel van Doornroosje laten omtoveren naar een echte prinses. Carlijn was er, in haar ogen, al iets te groot voor, maar ik zag haar soms toch iets jaloers kijken.

Om over de rest van de grote spektakelshows nog niet te spreken. Om 9 uur ’s avonds reed er een lichtjes parade door het park, waarbij dezelfde Disney figuren weer langs kwamen. Gevolgd door de “Celebrations” show, waarbij er van alles magisch werd geprojecteerd op het kasteel van Doornroosje. Afgesloten met een andere show, “Wishes”, die met name door het vuurwerk veel indruk maakte. Het vuurwerk dat je thuis ziet, vinden we nu toch wat karig.

Aan het einde van de dag ontdekten we nog een magische activiteit: met behulp van kaartjes kon je een speurtocht door het park doen. Die voerde je langs allerlei tv-schermen waarop je, met behulp van je eigen ‘sleutelkaart’ en allerlei spelkaarten je eigen tovenaar kon verslaan. Jasper profiteerde van zijn gamerskennis en was elke keer in staat om de tovenaar te verslaan. Het blijkt een echte activiteit in Disney te zijn, want we hebben veel mensen met hun eigen ‘sorcerer mapje’gezien, waarin je de kaartjes netjes kunt archiveren. En we hebben ze natuurlijk bewaard, zodat we over 18 jaar, als een van de kinderen hier op huwelijksreis heen gaat, weer kunnen spelen.

Maar toch… het meest magische moment kwam van Carlijn. Zo maar, rond 3 uur vanmiddag, begon het personeel van Frontierland te dansen. En na een flashmob achtig dansje, nodigden ze het publiek uit. Daar stond ze dan, aan de hand van een knappe Disney-cast member, een country achtig dansje te doen. Gevolgd door de hokeypokey, een dansje dat ze kende uit de engelse les van school. De jongedame straalde van deze onverwachte magie, en misschien is dat wel precies wat Walt Disney ooit bedoelde met dit park.

Dag 5. Rust

Na de enerverende 12 uur van gisteren, hadden we vandaag ingepland als rustdag. Wat erg goed begon, doordat iedereen tot 9 a 10 uur sliep en we dus pas om half 11 aan het ontbijt zaten. Mochten we al last hebben gehad van een jetlag, dan is dat nu definitief voorbij.

Natuurlijk moet er op zo’n rustdag wel gegeten worden. Dus op naar de Winnie-Dixie, op zoek naar brood, aardbeien en eten voor vanavond. Omdat zo'n bezoek aan een supermarkt best vermoeiend is, zeker als je op zoek moet naar een parfum vrije conditioner (die we niet vonden), werd het wederom tijd voor rust.  Aan het zwembad natuurlijk, met lunch met brood en aardbeien. Hoewel, rust... Jasper maakte vrienden met een stel (zwarte) Amerikaanse jongens: door hen te leren zwemmen, terwijl zij hem leerden basketballen. Hoe voorspelbaar en stereotype het ook is, ze hadden het prima naar hun zin.

Omdat het toch eigenlijk niet kan, een hele dag niets doen, besloten we rond 4 uur te gaan shoppen. Hier vlak bij is een zgn. outlet mall, waar ze o.a. Van’s hebben. Laat dat nou net een van de favoriete merken van Jasper en Carlijn zijn. De drukte op de parkeerplaats en de overweldigende drukte van de mall ten spijt, is het ons ook gelukt om hier inkopen te doen. 1 paar schoenen, 2 rugzakken en 2 korte broeken voor nog geen 90 euro – we voelden ons absoluut Nederlandse koopjesjagers in een Amerikaans shoppingparadijs.

Omdat het later werd en de stemming sneller afkoelde dan de buitentemperatuur, werd het tijd terug te gaan: etenstijd! In stijl met het vlees dat we eerder vandaag gekocht hebben op de gas bbq, inclusief knoflookbrood. Of dat nog niet in stijl genoeg was, hebben we de bak ijs als toetje aan het zwembad op. Tijd om bij te komen van deze rustdag…

Dag 4. Ontbijten met een 'dementor' erbij?

Vandaag stond Islands Of Adventure (IOA) op het programma. En met de Kraken en Manta van gisteren in ons achterhoofd, stuiterden er bij voorbaat al een paar van enthousiasme om de achtbanen. Vandaag was volgens de zgn. crowdkalenders (overzichten waarop staat welke dag bij welk park het drukste is) de drukste dag om dat park te bezoeken. Maar… dezelfde conciërge had ons al verteld dat het park om 8 uur open gaat. En 8 uur, welke gek gaat er dan al een park in…

Wij dus. Na een snel ontbijt om half 7, sloten ook wij om kwart voor 8 aan bij de parkeergaragewachtrij van Universal. Om vervolgens om 5 over 8 in het park te zijn. Met maar een missie: zo snel mogelijk naar Hogwarts (Zweinstein). Een prachtig nagebouwd dorp, met sneeuw op de daken, tappunten voor butterbeer (Jasper heeft het geprobeerd. Het is alcoholvrij maar erg vies en het smaakt naar… boter) en personeel dat als tovenaarsleerlingen rondzwerft. Het toppunt van dit gedeelte, en stiekem ook van het hele park, is echter de ‘forbidden journey’. Een reis waarin je eerst, in de wachtrij, door allerlei kamers van Zweinstein zwerft. Daarna start de echte baan, waarin je je op een bezem van Harry Potter waant. Ook hier: dat krijg ik vast niet uitgelegd, maar zeker de moeite waard. En dat om kwart voor negen al.

De rest van de dag verliep eigenlijk net zo voorspoedig.  De wachtrij bij Harry Potter was ‘slechts’45 minuten, en in het totaal hebben we maar 3 keer langer gewacht. Dat valt me reuze mee, voor zo’n topdrukte dag in het familieweekend van de Amerikanen, zo na  independence day. Bijkomend voordeel: de waterbanen konden we achter elkaar doen. Dat is een voordeel, want dan ben je maar een keer volledig tot in je b..sp..t nat. (op verzoek van Jasper noemen we hier niet waar ik nat was. Dan schijnt hij vannacht niet meer te kunnen slapen)

Alle achtbanen en attracties opnoemen gaat te ver. Ik volsta met inschatten dat we zo’n 30 loopings hebben gemaakt, 12 keer op de kop hebben gehangen en zo’n 17 keer zijn gewaarschuwd dat we niet mogen meedoen als we zwanger/ziek/misselijk/allergisch/bang en of epileptisch zijn. In een mooi vormgegeven park, waar alles een thema had (Harry Potter dus, maar bv ook cartoons, en Jurassic Park), waarbij zelfs de blouses van her personeel zich aanpaste aan het thema waar je was. Had ik al gezegd dat het gaaf was?
Zo gaaf dat we pas om 8 uur, 12 uur na dat we begonnen, naar buiten gingen. Morgen hebben we een rustdag en mogen we uitslapen. Met liever gewoon weer brood met aardbeien bij het ontbijt. Die enge dementors mogen dan weg blijven.

Dag 3. Onverwachts

Dingen die we niet gaan doen op vakantie: naar een all-in resort met zo’n bandje en Carlijn in een spannende achtbaan krijgen. Het zijn zo van die vooroordelen die wij over vakantie vieren hebben. En toch lag ik vandaag in een achtbaan (ja, liggen!), met Carlijn naast me die schaterde dat ze nog een keer wilde, terwijl er aan mijn rechterarm een all you can eat bandje pronkte…

Dat bandje was overigens een goed plan. Bij het al vast aanschaffen van de kaartjes, gisteren bij de conciërge van het hotel, bood ze ons een deal aan, waarbij de parkeerkosten en de hele dag eten/drinken in begrepen waren bij de entree. Omdat het hier in de parken niet de bedoeling is dat je zelf je gesmeerde boterhammen meeneemt,  leek het ons een redelijk alternatief. En dat was het. Flesjes koud water halen wanneer we willen, vaak 'even 4 cookies halen' en we hebben 2 redelijke maaltijden op.

Maar laten we eerlijk zijn, eten is natuurlijk niet de reden waarom je Sea World bezoekt. Dat zijn de dolfijnen. Waarbij er in de dolfijnen show onverwachts papegaaien en mensen (aan kettingen, op een grote schommel) meededen. En vanzelfsprekend de orka’s die ons nog steeds weten te imponeren en een zeehondenshow met een zeehond die niet mee wilde werken en daarom onverwachts nog leuker was.

Sea World is echter ook een pretpark, met 2 knallers van achtbanen; Kraken en Manta. Kraken bezochten we vanmorgen als eerste, eigenlijk bij toeval omdat het er nog rustig was. Vergeet de Python in de Efteling: Bij Kraken ga je zitten, waarna de bodem onder je voeten verdwijnt. Het resultaat: boven je zie je niets, en dat is een best raar gezicht. Doordat het naar binnen lopen bij de achtbaan zonder vertraging ging, had Carlijn niet veel tijd om na te denken of ze het eng vond. Misschien maar goed ook, want uiteindelijk was zij diegene die schaterend uitstapte en gilde dat ze nog een keer wilde. Wat we dan ook maar meteen deden.

Manta is de andere achtbaan in Sea World. En die is met niets te vergelijken: je hangt erin. Eerst ga je zitten, dan kantelen de stoelen waardoor je op je buik hangt in je harnas. Gevolg is dat de rit een totaal andere beleving is omdat je in een looping ineens op je rug ligt, in een lus met je hoofd vooruit ondersteboven gaat en uiteindelijk niet meer weet wat je gebeurt.  Waarschijnlijk kun je niets met deze uitleg (kijk gerust op YouTube om het te snappen), maar het was in elk geval nogal enerverend. Dat hinderde niet, want het eerste wat we hoorden uit Carlijns mond was “nog een keer”.

Uiteindelijk hebben we zo een hele dag goed door weten te brengen, om hem zojuist af te sluiten in het zwembad. Waar Carlijn zich voor de laatste maal volkomen onverwachts als een waterrat ontpopt. We zijn benieuwd wat morgen voor verrassingen heeft. Ik zag Carlijn al loeren op de kaart van Island of Adventures welke achtbanen er daar zijn...  

Dag 2. Waarin we met een blauwe topper eindigen.

Op zo’n eerste volle vakantiedag op bestemming, heeft ieder van ons zo zijn top- en downmomenten. Vandaag dus ook. De meeste down momenten waren een combinatie van te veel indrukken in een keer, toch nog een jetlag en die dan eventueel gecombineerd met te weinig eten of drinken. Er waren in elk geval genoeg mensen die het vanmorgen zwaar hadden, waardoor de originele planning (de hele dag shoppen en ’s avonds blue man group) al snel overboord werd gegooid.

De topmomenten zijn natuurlijk veel leuker om uit te wisselen. Dat van Reggie was in het verlengde van een eerdere blog. Bij het boodschappen doen scoorde ik een klantenkaart van de Winnie dixie. De supermarkt, niet het minitoiletgebouw!. En dat niet alleen – ik kreeg er meteen 8 dollar korting mee, op o.a. zo’n geweldige grote watermeloen. Die in Nl niet te krijgen is – en dat is maar goed ook, want de enige koelkast waar je zo’n groot ding in koel houdt, staan hier in de USA.

Jaspers top van de dag kwam al snel daarna. Allerlei shops bezoeken zagen we niet zitten, maar die ene skateshop… dat moest toch lukken. Dankzij de vriendelijke dame van de receptie kregen we een prima routebeschrijving naar Ron Jons surfshop – met de bevestiging dat hij ook nog in bedrijf was. Bij de shop verraste zoonlief ons door in staat te zijn om zelfstandig, in prima engels, een eigen skateboard (sorry… deck) samen te stellen. Waarmee hij een uur later trots de winkel uit reed. (euh, dat had liep moeten zijn. Niet skaten in de shop, maar dat wilde de puber dan even niet begrijpen..)

Tijd voor lunch en om daarna af te koelen in het zwembad. Of, in Jaspers geval, op te warmen op het asfalt naast het hotel om je nieuwe deck uit te proberen. Goed nieuws: ze zijn beiden heel gebleven!

Daarna: op naar Universal City Walk, om te eten en de Blue Man Group te zien. De drukte op het terrein was even onverwachts, maar gelukkig waren we vroeg genoeg bij het Hard Rock Cafe om daar te eten. Goed eten, en de kinderen keken hun ogen uit naar de memorablia  en de muziekclips op de schermen.

De Blue Man Group was de laatste topper van de dag. Muzikaal, humoristisch, tikje spannend (vooral voor kleine meisjes die eigenlijk al te moe zijn met te veel indrukken) en een tikje interactief. Als je met je billen swingen interactief kunt noemen. Te zien aan de gezichten was deze voorstelling voor iedereen een topmoment!

En dat iedereen dan nu al (half 10 lokale tijd) afgeknapt in bed ligt of nog even dit verslag afmaakt – ach – dan zijn we nog beter voorbereid op de topdag die we morgen weer verwachten!

 

 

PS: @Benito: dat programma bedoelde ik! Er stond er zo een precies voor ons bij de kassa: ze had haar bonnetjes gerubriceerd, met een paperclip verzameld en zo bedacht wat ze wilde uitgeven. Alleen was haar bedrag niet nul...

@2theusa: jullie vertrekken straks (voor ons morgen). Veel plezier!

@Mam: de kat nog gevonden;-)

@'Opa Lucy': Nog gefeliciteerd met uw 80e verjaardag!

Dag 1. Meeeeeeer

Vandaag was de dag van het lang en nog meer reizen. Dus gem...er toen we om half zes iedereen wakker maakten, werd niet op prijs gesteld. Ook niet toen het van de kat afkomstig was. Dus sorry Yippie - we hebben je buiten gesloten, maar mijn moeder heeft je vast al binnen gelaten. Toch?

In elk geval waren wij om stipt half zeven op pad naar Schiphol. Met een voorspoedige reis en soepel parkeren, wat ingewikkeld inchecken (handleidingen lezen is nou eenmaal niet mijn hobby) zaten we al heel snel op tijd bij de gate om te boarden. Daar stopte de snelheid. En misschien maar goed ook, want het is niet echt geruststellend om 3 technische mannetjes op een hoogwerker rondom je vliegtuig te zien staan. Te kijken naar... tsja, naar wat weten we nog steeds niet. Meer informatie hadden we op prijs gesteld. En ook weer niet, want uiteindelijk vertrok de vlucht met anderhalf uur vertraging - die de piloot gewoon weer inhaalde tijdens de vlucht. Laten we hopen dat er in de lucht geen flitsers staan, want anderhalf uur vertraging maak je niet goed door je aan de snelheid te houden...

Op Orlando Sanford mochten we door de gebruikelijke bureaucratie zoals invullen van douane formulieren, vermijden van naar-eten-zoekende-beagles, ophalen van stempels en nummers en goedkeuringen om uiteindelijk de warmte van Orlando in te stappen. Op zoek naar een huurauto.

En nee, mijnheer van Alamo.com. We hebben geen behoefte aan een imponeerauto, dus die supergrotemega SUV mag je bij je houden. Ook alle andere extra verzekeringen die je me probeert te verkopen hoef ik niet, dus helaas, je kunt niets extra's aan ons verdienen vandaag.

De man op de plek waar je je auto kunt ophalen had dan wel weer een goede dag, en gaf ons de meest luxe uitgevoerde minivan mee die hij had staan (Voor opa: een Chrysler town & country mini van, met 7 zitplekken. Foto's genoeg op internet. Let vooral op het grappige klokje dat ze als een 'retro'look in het midden van het dashboard hebben geplakt). Achteruit parkeren doe ik nu door op mijn tvtje te kijken, de schuifdeuren van de kinderen openen door op een knopje te drinken, de achterklep van de auto ook, de auto is natuurlijk een automaat en ook mijn stoel is automatisch te verstellen. Er schijnt zelfs een on-board dvd speler te zijn, maar dat hebben we de kinderen nog niet verteld...

Tijd om naar het hotel te rijden. En boodschappen te doen. En nog meer eten te kopen dan we in het vliegtuig al op hebben om te voorkomen dat we nog meer chagerijnig werden. Om 8 uur was alle energie dan ook echt op. We zijn in Orlando, het is er warm en we zien morgen wel weer of we dan meer energie hebben...

Nog 1 dag voorbereiding: waarin extreme couponing ineens naar Brabant komt

We zijn al eerder in Florida geweest. Om precies te zijn in 1995, tijdens onze huwelijksreis. Dat was in de startup tijd van Internet (je weet wel, met zo'n 9600 bd modem dat een verbinding maakte), en de enige voorbereiding kwam toen van de folders van het reisbureau. Het was toen ook pas tegen het einde van de reis dat we door hadden dat het slim was om de folders uit de rekken van het hotel te halen, om op zoek te gaan naar kortingsbonnen.

Hoe anders is het nu. Extreme couponing is een van de favoriete programma's van dochterlief en mijzelf. Wat ze daar bereiken is absoluut niet ons doel (wat moet je tenslotte met 100 flessen ketchup. Ook als ze gratis zijn, krijg ik ze nog steeds niet mee het vliegtuig in), maar.... een klein beetje korting mag toch wel?

Het resultaat van die gedachtengang? Vandaag, de laatste dag voor we vertrekken, zijn we niet alleen maar bezig met wassen, opruimen, kattenbak schoonmaken, nog even de laatste inkopen doen, Esta verklaringen afdrukken, googlemaps routes maken, biebboeken inleveren en de kermis in het dorp bezoeken. Nee, ik ben ook nog als een extreme couponing ma op zoek naar kortingsbonnen. Waardoor er nu coupons voor allerlei winkels in de outlet shops van Orlando naast me liggen. Met als toppunt een coupon voor een coupon book. Laten we hopen dat onze tassen groot genoeg zijn voor al die inkopen - maar gelukkig heeft Samsonite ook een coupon!

Kaartjes!

Kaarten... dat was het thema van de week. En dat terwijl we eigenlijk hebben gezegd dat we behalve hotels en vluchten, niets vooraf willen vastleggen...

Maar ja, dan lees je op het floridaforum dat Groupon een mooie aanbieding voor de Blue man group heeft. Met een prijs waarvoor je in Nl soms nog niet eens naar een musical kunt, was dat de moeite waard. Je moet alleen wel bij een amerikaanse Groupon afrekenen, met een nl creditkaart. Helaas: dat betekende dt de betalingen werden tegengehouden en de kaartjes niet door gingen.

Om problemen in de toekomst te voorkomen toch maar even met de ING bank gebeld. Die losten het probleem op, zeiden ze, maar daarmee had ik dan misschien wel weer een werkende credit kaart, maar nog steeds geen blue man group toegangskaartjes. Tijd voor plan B. Via attraktiondirekt.de konden we ook toegangskaarten krijgen. Ook hier deed de website raar, maar gelukkig zijn ze eenvoudig te bereiken en spreken ze er engels.

En ja, ze deden inderdaad goed hun best aan de telefoon. Helaas: ook hier lag een kaart uit de server. Ofwel: geen kaarten voor ons, en het leek er toch echt even op of we de blauwe mannen links laten liggen.

Gelukkig kent dit verhaal een happy end. Zojuist heb ik het verlossende telefoontje ontvangen. We hebben kaartjes voor de blue man group op de 4th of july. Het besef wil nog niet komen, maar dat is dus al volgende week! Weliswaar independence day, maar voor ons vooral een mooie gelegenheid om nog meer van de jetlag af te komen. En de banken? die sturen we wel een kaartje vanuit Florida.

ESTA is binnen

Als ik zeg ESTA binnen, dan bedoel ik niet het tijdschrift. Hoewel: die is ook binnen (een van de laatste exemplaren als ik me niet vergis), maar dit keer gaat het over de toestemming om Amerika in te gaan.

En al is het niet meer is dan een invulformulier op zijn Amerikaans (lees: heel veel tekst), is het wel broodnodig om binnen te komen. Waarbij je hem vooraf moet hebben afgerekend. Gelukkig volgde al snel het bericht dat we toestemming hebben. Weer een vinkje van het lijstje af!

8 cm voor vaderdag

"toch niet met VarkeFlý", vroeg mijn collega toen ik vertelde dat we naar Florida gingen. Nou euh.. wel dus. En ja Arkefly is een redelijk basic luchtvaartmaatschappij, maar ze brengen ons vanaf Amsterdam wel rechtstreeks naar Orlando en waren niet zo duur. Dat is toch ook wat waard.

Het nadeel van zo'n basic luchtvaartmaatschappij? Een aantal zaken die bij anderen standaard zijn (schermpjes in je stoel, zelf je plaats zoeken), bieden ze alleen tegen een bedrag. Daar staat tegenover dat je dan in sommige vluchten een net iets grotere stoel kunt kiezen. En hoe meer beenruimte, hoe beter.

Dat was dan ook de reden dat ik vanmorgen, toen ik vroeg wakker werd, niet dacht 'ik draai me even om', maar 'vanaf vannacht 1 uur kon ik stoelen reserveren voor de terugvlucht'. Dat heb ik dan ook zojuist gedaan. Kan ik mooi Bart 8 cm extra voor vaderdag geven.

En dan bedoel ik natuurlijk beenruimte!

Weer een stapje dichterbij

Zojuist weer een stap dichterbij de vakantie gezet: de parkeerplaats in Nederland. Tsja, je kan er maar druk mee zijn.

Dit jaar bleken de park/sleep/fly arrangementen voor ons gezin toch echt te duur. Gevoegd bij een gunstigere vliegtijd (11 uur), besloten we dan toch maar op de dag zelf af te reizen. Trein klinkt leuk, maar is ons een aantal jaar geleden al niet zo goed bevallen, vandaar toch maar weer de auto. Maar waar zet je die neer? Qpark, valet parking, smart parking, p3 reserveren... ?

De website van arkefly gaf het antwoord. Tot 1 juli krijg je daar 25% korting op arkefly parkeren. Dat betekent een redelijke prijs, bewaakt parkeren en een prive shuttle die ons van en naar de parkeervelden brengt. We overwegen nog om hem dan ook maar meteen te laten wassen, al is dat misschien te luxe.

Waarom ik op de site van Arkefly was? Om te kijken of we al stoelen kunnen reserveren. Niet dus. Volgende week woensdag, strak om 11 uur, zit ik wederom achter mijn laptop om vast te leggen dat we bij elkaar in het vliegtuig zitten. Weer een stapje dichterbij!

Het blijft nog een beetje zoeken, na al die jaren waarbenjij.nu. Maar goed, daar hebben we dan ook nog de tijd voor. Ik houd het aantal dagen niet bij, maar weet wel: nog 6 weken tot de meivakantie, dan 2 weken vakantie, en dan weer een week of 6 a 7 en we zijn weg. Nog heel veel weken dus en dan is het weer tijd voor warmte, vriendelijke mensen en ... mountain dew!

Zo. De kop is eraf. En dat is geen flauwe verwijzing naar de gebroken elleboog kop die op dit moment nog verpakt is in een mitella, maar naar de voorbereidingen van de vakantie. Tickets, hotelkamers en auto zijn geregeld. Wat nog rest zijn de eventueels: tickets, reserveringen, planningen enz. Oh ja, en nog 4 maanden wachten tot we eindelijk kunnen aan.