Dag 13. Toch nog verbrand

Toen om 9 uur de dame van housekeeping al voor de deur stond, was ze nog iets te vroeg: er lag nog net iets te veel rotzooi van ons verspreid over de kamer. 10 minuten later kon ze echter al weer haar gang gaan, omdat wij in de auto onderweg naar Key West zaten.

Bij het uitzoeken van de route hadden we gisteren gekozen voor de route die er het meest simpel uit zag. Niet helemaal doordacht: de 1 bleek een weg te zijn die door Miami liep, met stoplichten om de 2 a 3 km, en heel veeel autowinkels. Die begonnen met een Porsche, maar eindigden met een of ander sloopbedrijf. Uiteindelijk leidde deze versie van de 1 ons echter toch naar Key Largo, waar we de eerste stop van de dag gepland hadden: John Pennekamp state park.

Misschien was het maar goed ook, dat we de langzame route gekozen hadden. Daardoor hadden we bij het visitor office weinig tijd om na te denken of we wel allemaal wilden snorkelen. Lees: ik heb niet bedacht dat het snorkelen met manatees misschien al  spannend genoeg was en ben gewoon gehaast de boot opgegaan.

En weer afgegaan. Met een snorkelmasker op en flippers aan mijn voeten. Het leverde prachtige plaatjes op van koraalrif, vissen (baracuda's! felgekleurde streepvisjes! mooi gekleurde roodbuikvisjes!) en een schilpad. Al hebben alleen de mannen die laatste gezien, en stonden Carlijn op dat moment net even bij te komen op de boot.

De rest van de reis was eigenlijk een tikje langdradig. Er komt na 80 mijl over de Keys rijden nou eenmaal een moment dat je wel genoeg bruggen en eilanden hebt gezien. Dan is het fijn om bij je hotel aan te komen, je auto te kunnen parkeren en met een busje naar de hot spot van Key West te kunnen rijden om de zonsondergang te zien. Al constateerde ik daar al snel dat het prachtig is wat de artiesten doen met vuur, maar dat ik toch eigenlijk het meeste brandgevoel op mijn eigen rug voel. Volgende keer toch maar insmeren voor het snorkelen...